okrzemki-naturalne-diatonat

Krzem jest bez wątpienia jednym z najbardziej istotnych pierwiastków dla wszystkich żywych organizmów, jednocześnie jego znaczenie dla zdrowia każdego z nas wciąż jest niedoceniane…

MENU KRZEM 

KRZEM – ZNACZENIE DLA ZDROWIA LUDZI

ZWIERZĘTA – RÓŻNE

DRÓB I INNE PTAKI

ROŚLINY I PSZCZOŁY

KRZEM – PIERWIASTEK ZDROWIA

Krzem, pierwiastek o nazwie chemicznej Si, to drugi najbardziej powszechny pierwiastek na Ziemi, zaraz po tlenie. Natomiast krzemiany, pochodne krzemu, stanowią znaczną większość wśród skał tworzących skorupę naszej Planety – ponad 90%. Wielu naukowców, wymiennie z węglem, podstawowym pierwiastkiem życia nazywa właśnie krzem. Pierwiastek tak powszechny, a wciąż tak niedoceniany.

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że liczne problemy zdrowotne mogą wynikać z niedoboru krzemu w organizmie. Pierwiastek ten to niezwykle ważny budulec mnóstwa struktur w naszym ciele, głównie tkanki łącznej, czyli: kości, ścięgien, stawów, chrząstek, naczyń krwionośnych, skóry, włosów, paznokci. Bez krzemu wiele istotnych procesów w organizmie nie miałoby miejsca. Przykładowo, krzem jest odpowiedzialny za prawidłową mineralizację kości, utrzymanie kondycji naczyń krwionośnych, syntezę związków niezbędnych w budowie skóry, odpowiednie funkcjonowanie układu moczowego i wiele innych. Tak, krzem z całą pewnością zasługuje na miano pierwiastka zdrowia i życia.

KRZEM ORGANICZNY

Co to jest krzem organiczny? Na pojęcie „krzem organiczny” można wielokrotnie natrafić przeglądając serwisy i fora dotyczące zdrowia naturalnych metod leczenia. Z punktu widzenia chemii określenie „organiczny” odnosi się do substancja opartych na związkach węgla. Coraz częściej jednak sformułowanie to przypisuje się przynależności do świata organizmów żywych. Coś co jest „organiczne” pochodzi od organizmu żywego, zwierzęcia czy rośliny, i ma znaczenie dla tych organizmów. Bardziej dociekliwi znajdą również definicję określającą „krzem organiczny” jako formę aktywną – nieutlenioną i przyswajalną przez organizmu – w przeciwieństwie do postaci mineralnej, czyli po prostu piasku, który jest formą utlenioną i nieprzyswajalną. Źródłem takiego organicznego, przyswajalnego krzemu, wywodzącego się od organizmów żywych jest oferowana przez nas ziemia diatomitowa, która pochodzi wprost od okrzemek, organizmów zasiedlających niegdyś środowisko wodne. Pochodzenie organiczne krzemu jest natomiast niezwykle istotne dla pozyskania pożądanych efektów zdrowotnych suplementacji tego pierwiastka, ponieważ konieczne jest, aby pobrany krzem posiadał formę przyswajalną dla organizmu.

KRZEMIANY I KRZEM W POŻYWIENIU

Wiele problemów zdrowotnych może wynikać z niedoboru krzemu w pożywieniu. W pożywieniu krzem możemy znaleźć m.in. w: ziołach, szczególnie skrzypie polnym, ziarnach zbóż, skórkach owoców, warzywach, mięsie, szczypiorku, czosnku i innych. Zazwyczaj jednak nasza dieta jest tak skonstruowana, że nie dostarczamy z pożywieniem odpowiedniej ilości krzemu i powstają niedobory. Szczególnie osoby starsze, po urazach mechanicznych oraz kobiety w ciąży potrzebują pobierać więcej tego pierwiastka. Typowe objawy niedoboru krzemu w organizmie to przykładowo: zła kondycja włosów, skóry i paznokci, słabe kości i stawy, kruche naczynia krwionośne. Dlatego bardzo istotne jest, aby przez całe życie zapewniać sobie właściwą dawkę krzemu w pożywieniu poprzez stosowanie odpowiedniej diety lub uzupełnianie zapotrzebowania za pomocą suplementów zawierających krzem bądź krzemiany o przyswajalnej formie.

KRZEM – SUPLEMENT

Ze względu na obecny wysoki stopień przetworzenia żywności, bardzo trudno jest zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na krzem jedynie z pożywienia, dlatego zwykle konieczne jest stosowanie suplementów. Na rynku można spotkać wiele suplementów z krzemem, szczególnie popularnym można uznać krzem na włosy i paznokcie, dostępny często w tabletkach bądź kapsułkach. Niestety okazuje się, że krzem jako suplement w takiej formie jest bardzo mało przyswajalny – jedynie na poziomie ok. 3%. W sprzedaży dostępne są również suplementy w postaci krzemu w płynie. W przyrodzie biologicznie czynną, przyswajalną dla organizmów żywych formą krzemu i krzemianów jest natomiast kwas ortokrzemowy. Oferowane przez nas Okrzemki, czyli amorficzna ziemia diatomitowa, to świetne źródło kwasu ortokrzemowego, są więc odpowiednim suplementem dostarczającym krzem. Poniżej prezentujemy bazę artykułów naukowych dotyczących samej ziemi diatomitowej, jak również znaczenia krzemu i krzemianów dla zdrowia ludzi. Zbiór ten będziemy dla Państwa systematycznie poszerzać o kolejne interesujące pozycje. Zapraszamy do lektury!

Kliknięcie w poniższe tytuły spowoduje przeniesienie w żądane miejsce

Polecamy książkę „Krzem. Pierwiastek życia.” autorstwa Krzysztofa Janusza Krupki

Wpływ biologicznie aktywnych krzemianów na zdrowie ludzi, Guy E. Abraham, MD

Przejdź

Jak przyjmować ziemię okrzemkową – zasady, Kieve Kavanaugh, wpółpracownik pisma eHow Health

Przejdź

Ziemia diatomitowa (okrzemkowa) – charakterystyka i wpływ na zdrowie ludzi, Małgorzata Wiewióra, fragment pracy dyplomowej inżynierskiej, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Przejdź

Dodatkowa literatura dotycząca wpływu krzemu na zdrowie ludzi

Artykuł opublikowany w American Journal of Clinical Nutrition dotyczący ograniczania choroby Alzheimera u starszych kobiet poprzez zwiększenie zawartości krzemu w wodzie

Przejdź

Artykuł opublikowany w International Journal of Endocrinology dotyczący przeglądu własności krzemu i jego potencjału w zapobieganiu i leczeniu osteroporozy pomenopauzalnej

Przejdź

Artykuł opublikowany w PubMed.gov dotyczący wpływu stosowania naturalnych okrzemek na zmniejszenie koncentracji cholesterolu we krwi

Przejdź

Informacja Stanowego Uniwersytetu Oregon dotycząca najczęściej zadawanych pytań o ziemie diatomitową

Przejdź

Wpływ dodania krzemionki na redukcję ilości pożywienia rybnego w diecie krewetek, WATTAgNet.com, portal drobiarski / zwierząt hodowlanych

Przejdź

Zaobserwowany efekt uboczny: krzemionka zwiększa ilość rozpuszczonego tlenu w wodzie przyczyniając się do redukcji zawartości amoniaku w odchodach i oborniku.

Artykuły

Wpływ biologicznie aktywnych krzemianów na zdrowie ludzi, Guy E. Abraham Kliknij, aby przejść do oryginalnego artykułu MD

Kliknij, aby przejść do oryginalnego artykułu

Przejdź

Wstęp. Krzem nie istnieje w naturze w postaci czystej, jest przeważnie związany z atomami tlenu. Obok tlenu jest najczęściej występującym pierwiastkiem na Ziemi. Dwutlenek krzemu (inaczej krzemionka) – SiO2 – składa się z dwóch atomów tlenu i jednego atomu krzemu w wiązaniu kowalencyjnym. Krzemionka występuje w postaci amorficznej (opal) lub krystalicznej (kwarc). W sprzyjających warunkach krzemionka może reagować kowalentnie z jedną cząsteczką wody tworząc kwas metakrzemowy H2SiO3. Przy reakcji z dwiema cząsteczkami wody tworzy się kwas ortokrzemowy H4SiO4.

W naturze biologicznie aktywną formą krzemu i krzemionki jest istniejący w roślinach i organizmach ludzi i zwierząt kwas ortokrzemowy H4SiO4. Punkt nasycenia kwasu ortokrzemowego H4SiO4 może sięgać 100 PPM w środowisku o pH poniżej 9. Po przekroczeniu punktu nasycenia kwas ortokrzemowy H4SiO4 traci cząsteczkę wody i przechodzi w stan kwasu metakrzemowego H2SiO3, który ulega polimeryzacji, wytrącając się do formy opalu (amorficzny SiO2). Tkanki roślin zawierają tę formę opalu. Ubytek dwóch cząsteczek wody prowadzi do stworzenia bezwodnika krzemowego SiO2 zwanego inaczej krzemionką lub dwutlenkiem krzemu. W przypadku gdy dwie cząsteczki kwasu ortokrzemowego H4SiO4 połączą się poprzez kondensację (utratę jednej cząsteczki wody), następuje stworzenie kwasu ortodwukrzemowego H2Si2O5. W przypadku gdy trzy cząsteczki kwasu ortokrzemowego H4SiO4 połączą się poprzez kondensację, przy utracie czterech cząsteczek wody powstaje kwas ortotrzykrzemowy o wzorze H4Si3O8

2 H4SiO4 = H2O + H6Si2O7

3 H4SiO4 = 4 H2O + H4Si3O8

Naturalne krzemionki znajdujące się w skałach występują pod postacią w/w kwasów krzemowych i są połączone z tlenkami metali przejściowych i solami metali alkalicznych. 60% skał tworzy krzemionkę albo w czystej postaci albo w formie mineralnych kompleksów krzemowych. W wyniku erozji skał następuje przeniknięcie wspomnianych wcześniej form krzemionki i krzemianów do ziemi, wody powierzchniowej i podziemnej. W naturalnej słodkiej wodzie krzem występuje przeważnie pod postacią kwasu ortokrzemowego H4SiO4 w koncentracji 0.8-5.0 PPM w wodzie powierzchniowej, 3.5-28.0 PPM w wodzie gruntowej. W glebie stężenie krzemu wynosi 1.0-40.0 PPM.

Obieg krzemu. Obieg krzemu w naturze zaczyna się poprzez absorpcję przez korzenie roślin jego biologicznie czynnej formy czyli kwasu ortokrzemowego H4SiO4. W środowisku o kwasowości poniżej
pH 9 kwas ortokrzemowy H4SiO4, dalej zwanym w artykule kwasem krzemowym, istnieje w wodzie aż do nasycenia 100 PPM. Po przemieszczeniu się do korzenia (kwas ortokrzemowy H4SiO4), kondensacji (kwas metakrzemowy H2SiO3) i wytrąceniu się w tkankach roślin (opal- amorficzny SiO2), mają miejsce następujące mechanizmy:

  • strukturalne: krzem przyczynia się zwiększonej wytrzymałości na ściskanie i sztywności ścian komórek, które uczestniczą w fotosyntezie poprzez polepszanie zdolności przechwycenia światła. Sprawia również, że roślina jest bardziej odporna na suszę
  • fizjologiczne: obecność krzemu zmniejsza parowanie, przyczyniając się do utrzymania wody w tkankach. Zwiększona sztywność kanałów tlenowych w tkankach ułatwia przenikanie tlenu przez korzenie
  • ochronne: krzem zwiększa odporność na patogeny, owady i mięczaki. Ochrania również rośliny przed toksycznością nadmiaru metali takich jak mangan i żelazo poprzez zwiększenie rozmieszczenia ich w całej roślinie i przyczynianie się do ich łatwiejszego rozpuszczania. Kwas krzemowy formuje się również w krzemiany otaczające mikrocząsteczki tlenków tych metali, zwiększając ich stabilność. Te mikroskopijne amorficzne cząsteczki wracają do gleby po rozkładzie umarłej rośliny jako niezbędny dla życia ludzi składnik pożywienia

Kolejnym krokiem w obiegu krzemu w naturze jest jego przyswajanie przez zwierzęta roślinożerne. Rośliny we wczesnym stadium wzrostu zawierają mało krzemu (w formie kwasu krzemowego). Stężenie kwasu krzemowego zmniejsza się wraz z wiekiem rośliny zbliżając się do zera w roślinach dojrzałych prawdopodobnie z powodu okrywania cząstek krzemionki organicznymi polifenolami. Również wysuszenie rośliny powoduje kondensację kwasu krzemowego prowadząc do wyraźnej jego redukcji. Dlatego też przeważająca część (95%) przetrawionego przez zwierzęta roślinożerne pokarmu roślinnego nie jest biologicznie czynna. Tkanki roślin mają znacznie więcej krzemionki niż tkanki zwierzęce. Rośliny przyswajają krzemionkę efektywniej z gleby niż zwierzęta roślinożerne z pokarmu roślinnego. Mocz zwierząt roślinożernych zawiera natomiast 10-30 krotnie więcej krzemionki niż mocz wydalany przez zwierzęta mięsożerne.

Metabolizm krzemu u ludzi: krzem w płynach ustrojowych. W surowicy krzem istnieje wyłącznie w postaci kwasu ortokrzemowego. Zawartość krzemu utrzymywana jest w stałych proporcjach ze względu na działający układ moczowy pozbywający się nadmiaru krzemu z płynów. Stwierdzono, że kobiety przed menopauzą mają więcej kwasu ortokrzemowego w surowicy niż kobiety po przebytej menopauzie.

Krzem a zdrowie psychiczne ludzi: w roku 1987 Carlisle zbadała zależność między niedoborem krzemu a chorobą Alzheimera u ludzi. Choroba Alzheimera dotyka 5% populacji ludzi w wieku powyżej 70 lat. Na chorobę tę cierpi dwukrotnie więcej kobiet niż mężczyzn. Carlisle prowadziła przez 22 miesięcy badania nad wpływem dodatku glinu i krzemu do pożywienia szczurów młodych (22 dni) i starszych (10 miesięcy). Wyniki zawartości krzemu i glinu zebrano z 12 obszarów mózgu, w tym odpowiedzialnych za chorobę Alzheimera. Okazało się, że szczury w starszym wieku nie miały zwiększonej koncentracji glinu w mózgu przy diecie bogatej w glin i krzem. Przy diecie bogatej w glin i ubogiej w krzem mózgi szczurów starszych zawierały zwiększoną ilość glinu. Badania wykazują ochronną rolę krzemu przeciw toksyczności glinu w starszych organizmach.

Charnot wykazał redukcję zawartości kwasu ortokrzemowego o 50% w surowicy szczurów płci żeńskiej poddanych kastracji. Efekt ten nie występował u szczurów płci męskiej po kastracji. Może to tłumaczyć większą częstość występowania choroby Alzheimera u kobiet po menopauzie niż u starszych mężczyzn. Wykazano, że estrogenowa terapia zastępcza zmniejsza o 50% rozwój choroby Alzheimera u kobiet. Pozytywny wpływ estrogenu może być zwiększony poprzez podawanie środków zawierających biologicznie czynny kwas ortokrzemowy. Badania wskazują, że aby ochronić organizm przed neurotoksycznością glinu, dzienna dawka biologicznie czynnego krzemu powinna wynosić 84 mg krzemu u dorosłego człowieka o wadze 70 kg. Z uwagi na fakt, że toksyczny glin został znaleziony w mózgach pacjentów ze stwardnieniem zanikowym bocznym, biologicznie czynne krzemiany mogą być również skuteczne przy leczeniu schorzeń niekojarzonych z chorobą Alzheimera.

Krzem a zdrowie fizyczne u ludzi: jak wcześniej wspomniano, wysoka koncentracja krzemu występuje w tkankach łącznych, takich jak: aorta, tchawica, skóra, ścięgna i kości. Badania prowadzone przez Carlisle wskazują, że niedobór krzemu prowadzi do zaburzeń w funkcjonowaniu chrząstek stawowych i innych tkanek łącznych, co może mieć wpływ na powstawanie artretyzmu.

Starzenie się organizmów zwierząt i ludzi powoduje stopniową redukcję krzemu w skórze. Związana z wiekiem utrata krzemu w skórze powoduje tracenie płynu śródmiąższowego oraz zmniejszone formowanie kolagenu, glikozaminoglikanów i heksozaminy. Przyjmowanie biologicznie czynnego krzemu polepsza stan skóry u osób starszych poprzez zwiększenie syntezy powyższych substancji, co prowadzi do nawodnienia macierzy pozakomórkowej.

W aorcie następstwa utraty krzemu wraz z wiekiem są jeszcze bardziej widoczne. Loeper i wsp. zauważyli, że aorta u ludzi i królików bogata w kolagen, elastynę i gliozaminoglikany, odznacza się dużą koncentracją krzemu. U królików aorta miała 5-10 krotnie więcej krzemu niż szyjka trzustki, wątroba, serce czy nerki. Loeper zmierzył zawartość krzemu w ludzkiej aorcie i stwierdził, że zawartość krzemu w poważnie uszkodzonych aortach była trzykrotnie niższa niż w aortach zdrowych.

Loeper badał ponadto wpływ biologicznie czynnego krzemu u królików karmionych przez 2 miesiące dietą bogatą w cholesterol. Okazało się, że z 31 badanych królików 24 cierpiały na zmiany miażdżycowe. Z 28 królików, które otrzymywały dodatkowo dożylnie krzem w postaci krzemianu sodu i innych, w dziennej dawce 10 mg tylko 6 miały zmiany miażdżycowe. U królików, którym aplikowano krzemian sodu w postaci płynnej 3 z 10 maiły zmiany miażdżycowe. Oznacza to, że:

  • 77% królików cierpiało na zmiany miażdżycowe z powodu diety bogatej w cholesterol
  • 23% królików miało zmiany miażdżycowe w przypadku diety bogatej w cholesterol ale z udziałem krzemu w postaci płynnej lub podawanego dożylnie.

Loeper zauważył także, iż zwiększenie zawartości krzemu w diecie powodowało zwiększenie spójności elastyny i sztywności aorty w nią bogatej.

W innym badaniu Loeper analizował trzy grupy królików pod względem zmian miażdżycowych. W grupie kontrolnej 14 na 15 królików nie miało zmian miażdżycowych, u jednego wystąpiły dwie blaszki miażdżycowe. W drugiej grupie 18 królików karmiono przez 2 miesiące dietą bogatą w cholesterol. Tylko 2 króliki nie posiadały zmian miażdżycowych. W trzeciej grupie 18 królików karmiono dietą bogatą w cholesterol z dodatkiem monometylu silanolu. 14 z 18 królików nie wykazywało żadnych zmian miażdżycowych, 2 wykazywały niewielkie zmiany, a tylko 1 miał zmiany większe. Przeliczając zawartość stosowanego krzemu w postaci monometylu silanolu i uwzględniając wagę człowieka wyliczono, że człowiek o wadze 70 kg powinien przyjmować 35 mg krzemu dziennie w postaci biologicznie czynnego krzemu.

Ochronna rola biologicznie czynnego krzemu wobec guzów, a w szczególności guzów mózgu, została ogłoszona przez Carlisle po badaniach nad szczurami. Pojawianie się guzów było mniej częstsze u szczurów karmionych pokarmem z dodatkiem krzemianu sodu. W trwającymi dwa lata badaniach longitudinalnych nad kilkunastoma generacjami szczurów (odpowiadających badaniom longitudinalnym nad ludźmi przez okres 70 lat) u 60% szczurów wystąpiły guzy mózgu. Żaden guz nie został zaobserwowany w populacji szczurów karmionych pokarmem z dodatkiem krzemu. Kliniczne implikacje ochronnej roli krzemu przeciw rakowi, a w szczególności guzom mózgu, są oczywiste. Jednakże dalsze badania nie były w tym kierunku prowadzone ze względu na przedwczesną śmierć dr Carlisle.

Początek strony

Jak przyjmować ziemię okrzemkową – zasady, Kieve Kavanaugh, wpółpracownik pisma eHow Health, 2017

Kliknij, aby przejść do oryginalnego artykułu

Przejdź

Jak to działa: wiele chorób u ludzi jest powodowanych obecnością pasożytów. Ziemia okrzemkowa zabija znajdujące się w jelitach pasożyty poprzez fizyczne niszczenie ich struktury. Została ona dopuszczona przez FDA (amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków) jako bezpieczny składnik pożywienia i uznana za naturalny środek niszczący pasożyty, a także wpływający na polepszenie stanu kości, paznokci, obniżanie cholesterolu, odtruwanie z metali ciężkich oraz oczyszczający okrężnicę i jelita.

Dawka i sposób przyjmowania: dzienna dawka to jedna czubata łyżka stołowa bądź dwie płaskie łyżki stołowe rano i wieczorem. Ziemię można rozpuścić w wodzie i wypić. Można przyrządzić napój według swojego uznania. Dawka zależy od indywidualnych preferencji. Należy na początku obserwować wpływ działania ziemi okrzemkowej na samopoczucie i stan naszego organizmu. Ziemię okrzemkową można przyjmować razem z innymi środkami zwalczającymi pasożyty.

Środki ostrożności: spożywać tylko amorficzną ziemię okrzemkową oznaczoną etykietą „jakość spożywcza”. Ziemia okrzemkowa używana jako środek filtrujący do basenów, akwariów itd. jest niebezpieczna dla zdrowia ludzi i zwierząt gdyż jej struktura jest krystaliczna a nie amorficzna. Amorficzna ziemia okrzemkowa o jakości spożywczej jest bezpieczna – należy tylko unikać długotrwałego jej wdychania – jest drobna i pyli.

Początek strony

Ziemia diatomitowa (okrzemkowa) – charakterystyka i wpływ na zdrowie ludzi, Małgorzata Wiewióra, fragment pracy dyplomowej inżynierskiej, Szkoła Głowna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Ziemia okrzemkowa [okrzemki – przyp. WW], inaczej ziemia diatomowa lub diatomit, to skamieniałe pozostałości po pancerzach okrzemek, mikroskopijnych jednokomórkowych glonów, które miliony lat temu żyły w środowisku wodnym, a następnie w procesie wysychania zbiorników utworzyły złoża skał organogenicznych (1.). Wspomniane złoża skał osadowych mogą mieć nawet kilkaset metrów grubości (2.). Ziemia okrzemkowa wydobywana jest z pokładów na całym świecie, a przykładowo światowe pozyskanie z 1997 roku szacuje się na 1,4 mln ton (3.). Jak podaje Fields (4.), pancerze okrzemek w ziemi okrzemkowej zbudowane są głównie z dwutlenku krzemu SiO2 i śladowych ilości innych składników mineralnych, takich jak: glin, tlenek żelaza, wapno, magnez czy sód.

Mechanizm działania ziemi okrzemkowej w organizmie można rozpatrywać na dwojaki sposób. Ziemia okrzemkowa podawana do spożycia dla ludzi lub zwierząt przechodzi przez przewód pokarmowy, w niewielkiej ilości ulegając wchłonięciu do krwioobiegu w postaci kwasu ortokrzemowego H4SiO4. Kwas ten powstaje poprzez reakcję krzemionki z dwiema cząsteczkami wody i jest w naturze biologicznie aktywną formą krzemionki oraz krzemu. Okrzemki mogą więc stanowić źródło biodostępnego krzemu (5.). Ponadto ziemia okrzemkowa znajduje zastosowanie jako środek przeciwpasożytniczy (6, 7, 8, 9, 10). Przemieszczając się dalej przez przewód pokarmowy, pancerze okrzemek niszczą napotkane na swojej drodze organizmy pasożytnicze i ich jaja, następnie są wydalane. Zdarzenia te mają charakter fizyczny, szorstka powierzchnia pancerzy mechanicznie ociera się o pasożyty, powodując ich uszkodzenia, co jest przyczyną śmierci. Dodatkowo, cylindryczne w kształcie pancerze okrzemek posiadają w swojej strukturze pory absorbujące ze środowiska zewnętrznego wodę, co wpływa na odwadniane ciał patogenów i śmierć na skutek dehydratacji.

Okrzemki nie są identyczne we wszystkich złożach ziemi okrzemkowej. Złoża pochodzenia słodkowodnego charakteryzują się stabilną zawartością okrzemek o stałym (cylindrycznym), wytrzymałym kształcie pancerzy. Słonowodne złoża zawierają mieszaninę różnych typów okrzemek o odmiennym kształcie, a ich skamieniałe pancerze są stosunkowo kruche. Niezmienny skład oraz trwała struktura ziemi okrzemkowej mają ważne znaczenie dla efektywności jej działania. Istotnym aspektem jest również amorficzna, czyli niekrystaliczna, forma stosowanej ziemi okrzemkowej. Krystaliczna krzemionka posiada bardzo twarde, ostre i stosunkowo grube cząstki, które są niebezpieczne dla ścian przewodu pokarmowego ludzi i zwierząt – stosuje się ją na przykład w systemach filtracji. Amorficzna krzemionka jest natomiast delikatniejsza, łagodnie ociera się o drogi trawienne, nie powodując uszkodzeń.

Amorficzna ziemia okrzemkowa może być stosowana u ludzi w celu pozyskania do organizmu krzemu. Według Laane’a (1.) mimo otrzymanych w badaniach klinicznych wiarygodnych wyników dotyczących korzystnego wpływu krzemu na organizm ludzki, rola tego pierwiastka w medycynie jest wciąż niedoceniana. Tymczasem powstaje coraz więcej publikacji wykazujących pozytywny wpływ krzemu m.in. na tkanki kostną oraz chrzęstną. Przykładowo, badania Schiano i wsp., (2.) pokazują poprawę jakości istoty gąbczastej kości u pacjentów, którym podawano roztwór zawierający krzem (doustnie lub w iniekcji). Omawiany pierwiastek może mieć również terapeutyczne zastosowanie w leczeniu osteoporozy. Potwierdzają to badania Eisingera i Claireta (3.), gdzie suplementowanie krzemu kobietom chorym na osteoporozę wywołało zwiększenie gęstości kości udowych. Również Rico i wsp. (4.) w swojej pracy udowodnili, że podawanie krzemu hamuje utratę masy tkanki kostnej oraz stymuluje jej odbudowę. Zdaniem Laane’a (1.) pierwiastek ten wspomaga kumulowanie się wapnia w kościach, polepsza syntezę kolagenu oraz funkcjonowanie osteoblastów.

W literaturze często przewija się wątek wpływu krzemu na kondycję włosów, skóry oraz paznokci. W swoich badaniach Lassus (5.) wykazał statystycznie istotne złagodzenie zmarszczek, polepszenie grubości i jędrności skóry oraz stanu włosów i paznokci przez podawanie koloidalnego kwasu krzemowego przez okres 3 miesięcy. Podobne wyniki otrzymali Barel i wsp. (6.). Wykazali też lecznicze działanie żelu krzemowego przy miejscowym zastosowaniu na hipertroficzną bliznę.

W licznych badaniach stwierdzono, że krzem jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu sercowo-naczyniowego. Zdaniem Jugdaohsingh’a i wsp. (7.) odsetek zachorowań na miażdżycę w krajach rozwiniętych jest wysoki z powodu diety ubogiej w krzem, a dużo niższy w krajach rozwijających się, gdyż tam żywność jest mniej przetworzona, przez co zawiera większą ilość tego pierwiastka. Istotną rolę krzemu w zapobieganiu miażdżycy oraz utrzymaniu w zdrowiu naczyń krwionośnych potwierdzają Loeper i wsp. (8.) oraz Schwartz (9.).

Jak podaje Laane (1.), krzem może być pomocny przy zwalczaniu choroby Alzheimer’a, gdyż redukuje wchłanianie przez organizm aluminium, które z kolei według doniesień przyspiesza rozwój wspomnianej dolegliwości.

Istnieją również prace naukowe mówiące o korzystnym wpływie krzemu na system odpornościowy poprzez stymulację: wzrostu liczby limfocytów i immunoglobulin (szczególnie lgG – immunoglobulin typu G) (2.), namnażania limfocytów (10.), namnażania makrofagów oraz utrzymania ich żywotności (11.). Z badań Laane’a (1.) wynika, że to właśnie w postaci kwasu ortokrzemowego H4SiO4, który może być otrzymany z ziemi okrzemkowej, krzem jest najlepiej wchłaniany przez organizm – przyswajalność wynosi nawet 80%, przy czym przyswajanie zmniejsza się z wiekiem.

W latach 80-tych XX wieku Carlisle (12.) prowadziła prace dotyczące możliwości zastosowania krzemu w zwalczaniu nowotworów, w szczególności guzów mózgu. W czasie trwającego 2 lata doświadczenia kilka pokoleń szczurów żywiono pokarmem ubogim w krzem, innym suplementowano krzemian sodu. U szczurów o diecie ubogiej w krzem guz wystąpił u 60% przypadków, podczas gdy nowotwór nie wystąpił u żadnego osobnika z drugiej grupy. Wyniki pokazały jednoznacznie, że zastosowanie krzemu w zwalczaniu raka może być przełomowe. Niestety ze względu na przedwczesną śmierć dr Carlisle, badań nie kontynuowano.

Amorficzna ziemia okrzemkowa (okrzemki naturalne) może być stosowana do naturalnego oczyszczania jelit ze złogów pokarmowych oraz pasożytów. Ma też pozytywny wpływ na walkę z nadmiarem niekorzystnej frakcji cholesterolu oraz odtruwanie organizmu z metali ciężkich (13.). Skuteczność działania diatomitu w zwalczaniu „złego” cholesterolu potwierdza Johnson (14.) – znaczny spadek cholesterolu zaobserwowano przy codziennym spożyciu trzech porcji preparatu po 250mg. Zwolennikiem przyjmowania ziemi okrzemkowej w kuracji odrobaczającej jest Nowak (15.), który określa diatomit jako najskuteczniejszy i najbezpieczniejszy środek zwalczający pasożyty przewodu pokarmowego. Wśród korzyści stosowania wymienia również: stymulację metabolizmu, poprawę funkcjonowania dróg oddechowych, usprawnienie elastyczności stawów, zapobieganie powstawania kamieni nerkowych czy przedwczesnemu starzeniu. Zdaniem Norton (16.) ziemia okrzemkowa dzięki swoim zdolnościom adsorpcyjnym może być stosowana w celu eliminacji z organizmu toksyn wydzielanych przez bakterie, grzyby czy inne infekcje, w tym drożdżaki Candida.

  1. Laane H. M. 2008. Silicon in humans: beneficial or essential? 4th International Conference of Silicon in Agriculture. Book of Abstracts, 59.
  2. Schiano A., Eisinger F., Detolle P., Laponche A. M., Brisou B., Eisinger J. 1979. Silicon, bone tissue and immunity. Rev Rhum Mal Osteoartic, 46(7- 9), 483-486.
  3. Eisinger J., Clairet D. 1993. Effects of silicon, fluoride, etidronate and magnesium on bone mineral density: a retrospective study. Magnesium Research, 6(3), 247-249.
  4. Rico H., Gallego-Lago J. L., Hernández E. R., Villa L. F., Sanchez-Atrio A., Seco C., Gérvas J. J. 2000. Effect of silicon supplement on osteopenia induced by ovariectomy in rats. Calcified Tissue International, 66(1), 53-55.
  5. Lassus A. 1993. Colloidal silicic acid for oral and topical treatment of aged skin, fragile hair and brittle nails in females. The journal of International Medical Research, 21, 209-215
  6. Barel A., Calomme M., Timchenko A., Clarys P., Vanden Berghe D. 2004. Effect of oral intake of choline stabilized orthosilicic acid on skin, nails and hair in women with photodamaged facial skin. Skin Research and Technology, 10, 1-16
  7. Jugdaohsingh R., Anderson S. H. C., Tucker K. L., Elliott H., Kiel D. P., Thompson R. P. H., Powell J. J. 2002. Dietary silicon intake and absorption. American Society for Clinical Nutrition, 75 (5), 887-893.
  8. Loeper J., Goy-Loeper J., Rozensztajn L., Fragny M. 1979. The antiatheromatous action ofsilicon. Atherosclerosis, 33(4), 397-408..
  9. Schwartz K. 1977. Silicon, fibre and atherosclerosis. Lancet, 1(8009), 454-457.
  10. Seaborn C. D., Nielsen F. H. 1993. Silicon: A nutritional beneficence for bones, brains and blood vessels? Nutrition Today, 28 (4), 13-18.
  11. Mineo J. R., Rostkowska C., Moura W. F., Napolitano D. R., Oliveira R. G., Korndörfer G. H. 2005. Stabilized orthosilicic and monosilicic acid solution keep the viability of stimulated macrofages wthout interfere in nitric oxide production. III Silicon in Agriculture Conference, PP-104.
  12. Carlisle E. M. 1986. Silicon Biochemistry. Ciba Foundation Symposium 121 – Silicon Biochemistry, 228
  13. Kavanaugh K. 2015. eHow Contributor, http://www.ehow.com/way_5629974_directions-taking-diatomaceous-earth-orally.html, 2015.
  14. Johnson S. 2015. eHow Contributor, http://www.ehow.com/facts_5638312_effects-eating-diatomaceous-earth.html, 2015.
  15. Nowak R. 2012. Diatomit Strażnikiem Twojego Zdrowia. Gdynia, wyd. 1.
  16. Norton K. 2015. eHow Contributor, http://www.ehow.com/facts_5862967_diatomaceous-earth-candida.html, 2015.
  17. Round F. E., Crawford R. M, Mann D. G. 1990. The diatoms: biology and morphology of the genera. Cambridge University Press, Cambridge, 747.
  18. Ross T. E. 1981. Diatomaceous earth as a possible alternative to chemical insecticides. Agriculture and Environment, 6 (1), 43-51.
  19. Anonymus. 1998. Mineral Commodity Summaries. United States Geological Survey, Washington, 197.
  20. Fields P. G. 2000. Diatomaceous earth: Advantages and limitations. Proceedings of the 7th International Working Conference on Stored-Product Protection. Sichuan Publishing House of Science and Technology, Chengdon, China, 1, 781-784.
  21. Abraham G. E. 2005. The importance of bioactive silicates in human health. The Original Internist, Spring, 13-19.
  22. Quarles W. 1992. Diatomaceous earth for pest control. The IPM Practitioner. Monitoring the Field of Pest Management, 14 (5/6), 1-11.
  23. Fields P. G. 2000. Diatomaceous earth: Advantages and limitations. Proceedings of the 7th International Working Conference on Stored-Product Protection. Sichuan Publishing House of Science and Technology, Chengdon, China, 1, 781-784.
  24. Dawson R. D. 2004. Efficacy of diatomaceous earth at reducing populations of nest -dwelling ectoparasites in tree swallows. Journal of Field Ornithology, 75, 232-238.
  25. Maurer V., Perler E., Heckendom F. 2009. In vitro efficacies of oils, silicas and plant preparations against the poultry red mite Dermanyssus gallinae. Experimental and Applied Acarology, 48 (1-2), 31-41.
  26. Wiewióra M., Łukasiewicz M., Bartosik J., Makarski M., Niemiec T. 2015. Diatomaceous earth in the prevention of worm infestation in purebred pigeons. Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW Animal Science, 54 (2), 161 -166. sód.
Początek strony